Rozdział 1

Cal nigdy się nie spodziewał, że może tak zacząć dzień.

Obudził się grubo po szesnastej, w ciasnawym, czerwonym pomieszczeniu. Wielkie, mahoniowe łoże pościelone było czerwoną satyną. Ściany wyłożono czerwonym aksamitem. Wszystkie lampy świeciły na czerwono. Czerwoną sukienkę rzucono na obity czerwoną skórą fotel, stojący na skraju czerwonego dywanu. Młoda dziewczyna leżąca na podłodze u nóg łóżka ubrana była jedynie w jedwabną, czerwoną bieliznę. W piersi miała dużą, pustą, czerwoną dziurę. Czerwone, niebijące już serce leżało elegancko na tacy, znajdującej się na szafeczce nocnej.

Cal natychmiast spojrzał na swoje ręce. Były czerwone aż po łokcie. Opadł ciężko na satynowe poduszki, wzdychając ze zrezygnowaniem.

— Cholera… Znowu…

Zazwyczaj stara fabryka zabawek ożywała dopiero w nocy. Jej mieszkańcy spali całymi dniami, budząc się dopiero, gdy ich władca na to zezwolił. On sam nie potrzebował snu, odpoczywając w sobie tylko znany sposób. Większość czasu spędzał w samotności, obserwując i rozmyślając. Rzadko kiedy miewał gości. Mniej niż dziesięciu odwiedzało go regularnie. A na palcach jednej ręki mógł policzyć tych, których wizyty sprawiały mu przyjemność.

Mistrz Marionetek pracował bez wytchnienia od wielu godzin, kiedy jego ulubiona lalka poinformowała go o nieoczekiwanym gościu. Nie przerwał swojego zajęcia, nawet gdy usłyszał charakterystyczny stukot obcasów na metalowych schodach. Jego pracownia znajdowała się pod magazynem, trzeba było doń przejść krętymi, zaniedbanymi korytarzami, by w końcu rozpadającymi się schodami trafić na niższy poziom. Właśnie to miejsce nazywał swym prawdziwym królestwem. Stoły zawalone najróżniejszymi śrubkami, narzędziami, wkrętkami i wszystkim, co mogło mu się przydać. Pudła pełne nieudanych zabawek, wadliwych części. Całkowity, niezmierzony chaos, w którym tylko on jeden potrafił się odnaleźć.

— Naprawdę nie rozumiem, jak możesz to jeść. — Kobiecy głos, który dochodził zza jego pleców, wyjawiał pełne niedowierzanie.

Uśmiechnął się nieznacznie, nadal majstrując przy zabawce. Nawet nie zerknął na leżącą na podłodze miskę, z zawartością przypominającą mieszaninę buraków, groszku, bekonu i czegoś zdechłego od kilku dni.

— Czy to jest szczur? — spytała z obrzydzeniem.

— Wołowina — odparł beznamiętnie.

— Chyba przeżuta wcześniej przez szczura.

Wreszcie odłożył śrubokręt.

— Alys, ptaszyno, czemu zawdzięczam tę niespodziewaną wizytę?

Z tymi słowy odwrócił się w stronę kobiety. Gęste, ciemne włosy opadały delikatnymi falami na plecy, sięgając pasa. Okalały twarz o delikatnych rysach i ładnie zarysowanych kościach policzkowych. Od alabastrowej skóry odcinały się, pomalowane intensywną czerwienią, pełne usta. Na małym, lekko zadartym nosie opierały się duże okulary przeciwsłoneczne, które zdjęła, odsłaniając przeszywające, szare oczy otoczone wachlarzem gęstych rzęs. Kobieta nie grzeszyła wielkim biustem ani szerokimi jak rzeka biodrami, ale za pomocą prostej, acz eleganckiej, czarno-białej sukienki podkreśliła wąską talię i ładną, szczupłą figurę. Dzięki wysokim szpilkom jej zgrabne nogi optycznie wydawały się dłuższe, a ona rosła ze swoich pięciu i pół stóp o ponad cztery cale.

Z postawy Alys wręcz biła pewność siebie, balansująca na cienkiej granicy z arogancją. I choć z tą swoją piękną aparycją zdawała się nie pasować do chaotycznego, zagraconego pomieszczenia, najwyraźniej czuła się tu jak u siebie.

Podeszła do stołu, przy którym pracował Mistrz, spoglądając z zaciekawieniem na jego najnowszy twór; malutki bączek, jeszcze niepomalowany, wykonany z drewna i, fragmentami, metalu.

— Do czego ma służyć? — spytała, wyciągając po niego rękę.

Mistrz Marionetek pacnął ją delikatnie w dłoń. Zerknęła nań z rozbawieniem, ale cofnęła się.

— Czego chcesz?

Prychnęła z wyrzutem.

— Jesteś niegrzeczny. Nie dość, że mi nie odpowiedziałeś, to jeszcze odzywasz się takim tonem.

— Pierwszy zadałem pytanie.

— Ale ja jestem damą, więc jako dżentelmen powinieneś najpierw mi odpowiedzieć, a potem pytać.

Mistrz Marionetek był od niej wyższy o stopę, nawet gdy miała na sobie te zabójcze szpilki, mimo to patrzyła mu w oczy bez lęku. Wiedziała doskonale, kim jest, lecz i tak się go nie obawiała.

— Nie jestem dżentelmenem — burknął w końcu, odwracając wzrok i zakładając leżący na stole cylinder.

Roześmiała się na te słowa, po czym odsunęła się od stołu.

— To wiem. No i zapomnij o tym bączku, teraz nie ma to większego znaczenia. W każdym razie, potrzebuję twojej pomocy.

— Nie. — Jego ochrypły głos stał się nagle stanowczy i poważny.

Uniosła wysoko brew.

— Nie mogę pomagać wam obojgu, to trochę mija się z celem. A ty sobie sama poradzisz.

Myślał, że uśmiech zniknie z jej twarzy, zastąpiony zimnym, niezadowolonym wyrazem. Zaskoczyła go jednak — wyszczerzyła zęby jeszcze szerzej.

— Zdaję sobie z tego sprawę, więc nawet nie miałam zamiaru cię o to prosić. Chodzi o coś innego.

— Zamieniam się w słuch.

            Puściła do niego oko.

— Rób to, co zawsze. Tylko bardziej.

Vince wracał do domu podenerwowany, zastanawiając się, jak przekazać matce szczęśliwą nowinę tak, by nie ukręciła mu głowy. Hej mamo, pamiętasz, że w przyszły piątek jest koniec roku szkolnego, prawda? No właśnie, to do piątku mogę oficjalnie zostać w domu i cieszyć się zawieszeniem. Ale nie jest źle! Powinni mnie wyrzucić, ale dyrektor miał dzisiaj dobry humor. No i pewnie zastanawiasz się, jak w ogóle do tego doszło. Kojarzysz Mary Sue, moją dziewczynę? Dziś dowiedziałem się, że jest w ciąży. Ale nie martw się, nie uprawialiśmy nigdy seksu! Właściwie to problem tego sukinsyna, Alfiego. W sumie mogłem poczekać i walnąć go po lekcjach, ale jakoś mi niesamowicie przeszkadzał na tej stołówce...

Tak, matka go zabije. Jedynym pozytywem sytuacji było to, że ojciec nadal nie wrócił z polowania, uniknie więc przynajmniej wyrzutów z jego strony.

Skręcił już w uliczkę, na której znajdował się jego dom. Zbliżył się do ogrodzenia. Odetchnął głęboko i otworzył drzwi.

— Vince, jak tam w szkole? Zadowolony z zawieszenia?

Zaczęło się.

Łazienka, na szczęście, nie była cała czerwona, a biała. Skromna, znajdowały się w niej jedynie umywalka, muszla klozetowa i prysznic, za co Cal był niezwykle wdzięczny. Musiał zmyć z siebie tę krew, a także otrzeźwić umysł, na co najlepiej działał lodowaty strumień wody. Zajęło mu to niecałe dziesięć minut, nim na powrót zaczął przytomnie myśleć.

Ubrania. Spodnie tylko trochę się poplamiły, ale koszula była cała pokryta krwią. Do wyrzucenia, albo raczej spalenia. Miał marynarkę, więc nie musiał wracać do domu z kompletnie obnażonym torsem. Ubrał się szybko, odetchnął głęboko, po czym wszedł z powrotem do tego czerwonego piekła.

Było lepiej, niż wcześniej myślał. Co prawda krew znajdowała się niemalże wszędzie, aczkolwiek sprawiała wrażenie przemyślanego, będącego na swym miejscu bałaganu. Na przykład lampa: na żarówkę trysnęło trochę posoki, która zasłaniając światło tworzyła na ścianach ciekawe cienie, nadające pewnego klimatu pomieszczeniu.

Roześmiał się głosem całkowicie pozbawionym wesołości. Danse macabre... Brakuje jeszcze tylko flaków zwisających z żyrandola.

Zastanawiał się właśnie, co zrobić z tym bałaganem, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Chociaż pukanie to złe słowo; bardziej adekwatne byłoby sformułowanie: natrętne walenie z całej siły.

— Betty, otwieraj! — krzyknął ktoś ze złością. Jego głos brzmiał, jakby jeszcze nie do końca przeszedł mutację, mimo późnej trzydziestki na karku. Cal natychmiast wyobraził sobie niskiego jegomościa o szczurkowatej twarzy, początkach łysiny oraz dziewiczym wąsiku, ubranego w burgundowy, tani, zupełnie niepasujący garnitur.

Westchnął ciężko i, przechodząc nad ciałem Betty, podszedł do drzwi. Uchylił je nieco, na tyle, by całkowicie widzieć idealne odzwierciedlenie swych wyobrażeń. Była tylko jedna różnica; dwaj faceci o aparycji gorylów, oraz przynajmniej trzy razy mniejszym od tych zwierząt ilorazie inteligencji, stojący za plecami swojego szefa. Błagam... Jak w jakimś tanim filmie gangsterskim.

— Al Capone? — spytał Cal, unosząc wysoko brew.

Szczur roześmiał się tak sztucznie, jak tylko się dało, a jego dzielący tę samą komórkę ochroniarze zawtórowali mu. Musiał wysoko zadrzeć głowę, by spojrzeć w twarz Cala.

— Patrzcie, chłopcy, ale nam się trafił zabawny dzieciak. Uciekaj stąd, gówniarzu, póki jeszcze możesz.

Cal uniósł brew jeszcze wyżej. Dzieciak? Owszem, wyglądał młodziej od swego rozmówcy o przynajmniej piętnaście lat, ale nikt raczej nie nazywał go dzieciakiem. Jedynym czynnikiem mogącym kogokolwiek skłaniać do takiego wniosku, były wiecznie zmierzwione, jasnobrązowe włosy opadające niesfornie na kark. Jednak liczący grupo ponad sześć stóp wzrost, szczupła, acz zdecydowanie męska budowa ciała, oraz ostre rysy pociągłej twarzy natychmiast utwierdzały w przekonaniu, iż ma się do czynienia z dojrzałym mężczyzną. Wizerunek gówniarza najbardziej jednak niszczyły jego oczy: prawe ciemnoszare, jak burzowe chmury, a lewe przeszywająco niebieskie; oba potrafiły zmrozić rozmówcę.

Poza tym on, w przeciwieństwie do Szczura, musiał golić się codziennie.

— Niestety, Betty i ja jeszcze nie skończyliśmy. A płacąc za usługę, domagam się jej wykonania. — Chciał zatrzasnąć drzwi, lecz Szczur mu przeszkodził.

— Skończycie, kiedy coś z nią załatwię.

Cal dostrzegł, jak goryle przymierzają się do wyważenia drzwi. Cholera.

Cofnął się w głąb pomieszczenia, a cała trójka wpadła do środka. I zamarła.

— Co, do kur... — zaniemówił Szczur.

Nie powinniście byli tu wchodzić — pomyślał Cal niemal z żalem.

Powoli, nieubłaganie zamknął drzwi.

Po kilku próbach stworzenia czegoś jadalnego – poddała się. Nie potrafiła gotować, nie lubiła gotować, wszyscy uciekali, kiedy gotowała. Dlatego też teraz leżała na kanapie, oglądała "Draculę" z Belą Lugosi i czekała, aż dowiozą jej pizzę. Zerknęła na zegarek. Może pożegnać się z napiwkiem — pomyślała mściwie.

Wreszcie zabrzmiał dzwonek do drzwi, zatrzymała więc film i poszła odebrać swoje zamówienie. Z wesołym uśmiechem na ustach nacisnęła klamkę, tylko po to, by poczuć wielką chęć rzucenia czymś w ścianę.

— Witaj, Alys — ukłonił się Lucyfer, trzymając płaskie, spore pudło. — Nie martw się, już odebrałem twoją pizzę. Możemy porozmawiać?

— O ile się orientuję, zamawiałam pepperoni, a nie terapeutę. — Skrzyżowała ręce na piersi.

— Zamów pizzę, demona dostaniesz gratis. — Drań uśmiechnął się czarująco. Miał cholernie ładny, cholernie irytujący uśmiech. Gdyby spotkała go po raz pierwszy, pewnie bez pytań padłaby mu w ramiona. Wyglądał na nieprzejmującego się kryzysem wieku średniego czterdziestolatka. Do tego atrakcyjnego czterdziestolatka o przeciętnym wzroście, mocnej szczęce, orlim nosie i magnetyzujących, ciemnych oczach. Nawet krótkie, wciąż gęste włosy przyprószone gdzieniegdzie siwizną dodawały mu uroku. Ubrany był w gustowny garnitur, podkreślający wszystko, co trzeba, a zwłaszcza zgrabny...

Stop.

— Serio, promyczku, starzejesz się. Sztuczki sukkuba...  — westchnęła, ale kąciki ust nieco jej się uniosły.

Wpuściła go, niezbyt chętnie, do środka, a on pewnym krokiem skierował się do pokoju dziennego, dokładnie znając rozmieszczenie pomieszczeń. Poruszał się jak pan na włościach, wyprostowany, z wysoko podniesionym czołem. Drażniło ją to.

Lucyfer usiadł w fotelu. Miał przynajmniej wystarczająco przyzwoitości, by nie zajmować jej ukochanej, świętej kanapy. Położył pizzę na stoliku do kawy, by zaraz bezczelnie się poczęstować.

— Czuj się jak w domu — rzuciła ironicznie. Oderwała kawałek ciasta, po czym opadła na kanapę. — Przyszedłeś tylko po to, by pozbawić mnie obiadu?

— Chciałbym, piękna. Niestety, odwiedzam cię, ponieważ obowiązek mnie zmusił. Rozumiesz, w mojej pracy ciężko o chwilę wytchnienia...

— Właśnie widzę — przerwała mu, przewracając oczami.

— Ty za to, moja droga, ostatnio się rozleniwiłaś. — Zjadł ostatni kęs kawałka, by zaraz kontynuować. — A uważamy, że to niedopuszczalne. Zwłaszcza, gdy weźmiesz pod uwagę, że my harujemy w pocie czoła, a ty tak po prostu latasz sobie po świecie, nic nie robiąc i wiecznie odpoczywając.

Wzruszyła ramionami.

— Jeśli myślisz, że będę z tego powodu rozpaczać...

— Możesz mi wiele zarzucić, ale na pewno nie naiwność.

Spojrzał na nią znacząco. Alys nie mogła powstrzymać się od szerokiego uśmiechu. Przez cały czas jednak zastanawiała się, kiedy wreszcie demon przejdzie do sedna sprawy. Taka nagła wizyta nie mogła oznaczać niczego dobrego.

— Mam dla ciebie ważne zadanie.

Cholera.

Vince stwierdził, że nie było tak źle. Matka nie szczędziła mu wrzasków, wyzwisk ani barwnych metafor tego, co go czeka w przyszłości. Chłopak siedział wtedy cichutko, nie przerywając wywodu, potakując przy wymyślnych epitetach i zgadzając się na każdą karę, jaką w międzyczasie ustanawiała. Miał już parszywy humor, kiedy wreszcie zapytała go, spokojnym tonem, dlaczego prawie złamał łuk brwiowy Alfiemu. Wtedy opowiedział krótko o sytuacji z Mary Sue, aktualnie jego byłą. Matka przez chwilę siedziała cicho, zastanawiając się nad tym, po czym uznała, że chłopak postąpiłby właściwiej, gdyby poczekał do końca lekcji i załatwił sprawę do końca. Jak już coś łamiesz, to porządnie, a nie "prawie". Tak przynajmniej powiedziałby ci ojciec. Vince'owi poprawił się wtedy nastrój, choć szlabanu i tak mu nie zdjęła.

Od czasu, kiedy matka pozwoliła mu iść do swojego pokoju, zdążył już posprzątać w sypialni oraz łazience, posegregować filmy w biblioteczce i przygotować obiad. Chłopak kilka razy próbował zacząć rozmowę, matka odpowiadała mu monosylabami, ale większość posiłku spędzili w ciszy. W końcu zjedli i chłopak został sam z naczyniami wymagającymi umycia. Sprężył się z robotą, dzięki czemu pozostało mu jedynie wyrzucenie śmieci.

Na zewnątrz było rześko, mimo że zbliżał się już lipiec. Vince, jako że wyszedł w koszulce z krótkimi rękawkami, przebiegł ten niedługi dystans od drzwi do śmietnika. Uniósł pokrywę kubła, z którego uderzył charakterystyczny, mocny smród. Nie był to jednak fetor śmieci.

Vince przez chwilę stał osłupiały, po czym wrzasnął. Jego matka niemalże natychmiast pojawiła się w oknie, a kiedy zobaczyła, jak chłopak cofa się i upada na ziemię, bezzwłocznie wybiegła przez drzwi. Bała się, tego, co zobaczy. Bała się widoku, który doprowadził jej syna do stanu kompletnego szoku i przerażenia. Pełna najgorszych obaw zajrzała do śmietnika.

Zakręciło jej się w głowie. W tej chwili jej zmysły rejestrowały tylko kilka konkretnych szczegółów. Słyszała swoje nagle spowolnione bicie serca. Poczuła suchość w gardle. W jej nozdrza natrętnie uderzał się zapach krwi. Oczy uchwyciły widok, którego do końca życia nie wyrzuci z głowy, który będzie ją nawiedzał w koszmarach, póki nie umrze.

Ktoś niezwykle brutalnie wepchnął złożone pod nienaturalnymi kątami ciało Williama Morrisona, ojca Vince'a. Z jego rozszarpanego gardła nadal płynęła krew.