Prolog

Pomieszczenie, w którym siedziała, co prawda było klaustrofobiczne, ale przynajmniej udało jej się schować. Zatkała sobie usta dłonią, byle tylko nie zacząć szlochać. Łzy już płynęły po jej policzkach, na to nie mogła niczego poradzić, ale musiała się powstrzymać od wydawania jakichkolwiek dźwięków. Problem stanowiło jedynie zbyt głośne bicie serca i spazmatyczne łapanie oddechu. Jej oczy były szeroko otwarte i przekrwione. Dzięki krwawej ranie w nodze miała już wilgotną całą spódnicę.

Siedziała tak już długo, na pewno więcej niż pół godziny. Udało się, udało. Uśmiechnęła się z ulgą i histerycznie zapłakała. Uciekła, już jest bezpieczna.

— Panie, dziękuję ci, dziękuję, że wciąż żyję... — wyszeptała i podniosła się, by wyjść z tej klitki. Przekręciła powoli gałkę w drzwiach i otworzyła je.

Siekiera trafiła ją prosto w twarz.

Kelly krzyknęła jak, zresztą, większość dziewczyn w sali kinowej. Wtuliła się w Austina, który zesztywniał,  mimo to natychmiast ją mocniej objął. Gdyby nie to, że był on w tym momencie jej tarczą przeciw obrazom z ekranu, uderzyłaby go wkładając w cios całą swoją siłę. "Chodźmy na 'Asylum'", mówił. "Będzie zajebiście!". Tak, zdecydowanie... Każdy nowy powód do koszmarów jest przecież świetnym sposobem na spędzenie czasu.

Półtorej godziny, dwanaście ofiar trafionych siekierą i jednego poćwiartowanego psychopatę później wyszli z kina, a Kelly wciąż drżała ze strachu. Austin śmiał się z jej reakcji, czym jedynie pogarszał swoją sytuację. Dziewczyna przyspieszyła krok, naburmuszona.

— Kochanie, daj spokój — wymruczał jej do ucha, kiedy w końcu ją złapał. — Nikomu jeszcze nie zaszkodziło trochę dreszczyku.

— Trochę dreszczyku to możesz sobie wsadzić wiesz gdzie — odburknęła. — Idę do domu.

— Kelly...

— Nie, Austin. — Wyrwała się z jego uścisku. — Zaraz zrobi się ciemno, a po tym pieprzonym filmie nie mam zamiaru wracać w ciemnościach. Nie musisz do mnie dzwonić.

Próbował ją jeszcze zatrzymać, ale kompletnie go zignorowała. Austin chwilę tak stał i za nią patrzył, aż w końcu machnął ręką i poszedł w swoją stronę. Znał ją na tyle by wiedzieć, że następnego dnia w szkole przybiegnie do niego i będzie przepraszać za takie oschłe potraktowanie.

Spojrzał na swój zegarek. Jeśli się pospieszy, zdąży na autobus, który zaoszczędzi mu przynajmniej godzinę drogi.

Oczywiście nie zdążył. Drzwi pojazdu zamknęły się w tej samej chwili, w której przeszedł przez ulicę. Zaklął pod nosem. Rozejrzał się wokół, próbując zdecydować, co zrobić. Zjeść coś na mieście i poczekać na kolejny autobus, czy wracać do domu? Robiło się coraz chłodniej, zaczął wiać zimny, jesienny wiatr.

Wtedy zauważył coś leżącego pod ławką. Sam nie wiedział, czemu to podniósł. Może to wpływ tamtego filmu i obowiązującego w nim imperatywu? W każdym razie, tym czymś była lalka. Mała, nieco większa od dłoni, drewniana lalka. Nie miała twarzy, poza dwoma czarnymi kropkami mającymi chyba być oczami. Z jej rąk i nóg wystawały kawałki nici, które jednak nie były przywiązane do wahadełka. Zabawka należała najpewniej do jakiegoś dziecka, które ją popsuło, a potem zostawiło na przystanku autobusowym. Austin powinien był ją wyrzucić, lecz nie mógł oderwać od niej wzroku.

Po pierwsze miał wrażenie, że lalka nań patrzy, gapi się, wręcz bacznie obserwuje. Poczuł się nieswojo. Nawet bardzo. Po drugie nie było mu już zimno. To znaczy, ciągle marzł, ale nie docierało to do niego. Miał wrażenie, jakby jego zmysły zostały przytępione, jakby pogrążył się w labiryncie własnych myśli.

Z tego, co działo się potem, miał tylko krótkie przebłyski. Mija Cafe Muffin. Ciach! Bezdomny opróżnia swój pęcherz na ścianie biura notariusza. Ciach! Dźwięk skrzypiec wypływa ze starej kamienicy. Ciach! Mężczyzna idzie ze strusiem na smyczy. Cia... Tutaj na chwilę zatrzymał się, zmarszczył brwi. To był struś? A może zwykły pies? Ciach! Stoi przed starą fabryką zabawek.

Austin wdrapał się na ogrodzenie, ignorując znak "Uwaga! Budynek grozi zawaleniem!". Przeskoczył na jego drugą stronę i ruszył przed siebie pewnym krokiem. Zdawał się znać drogę do celu, czymkolwiek by on nie był, aczkolwiek nieobecny wyraz twarzy burzył ten wizerunek.

Wielkie, blaszane drzwi były uchylone na tyle, by mógł przez nie przejść nie przeciskając się. Hala, do której wszedł, wyglądała na resztki magazynu. Na ziemi walały się kartony, niektóre puste, w innych wciśnięte były różne zabawki. Austin powoli je mijał, jego kroki odbijały się głośnym echem w pustym budynku. Nagle coś pisnęło mu pod nogami. Spojrzał na to już przytomnym wzrokiem, by stwierdzić, że stoi na gumowej kaczce. Chłopak rozejrzał się wokół, starając się zrozumieć, co się dzieje.

I wtedy wszystko oszalało.

Zapaliły się działające światła, z kilku żarówek poleciały iskry. Maszyny z sąsiadujących hal włączyły się, zaczęły buczeć, terkotać, skrzypieć, jazgotać. Jednak nie to były najgorsze.

Zabawki ożyły.

Samochodziki jeździły mu między nogami, piłki wysypywały się z kartonów i leciały we wszystkie strony, bączki kręciły się bez ustanku, a lalki zaczęły biegać chaotycznie po całej hali. Marionetka, którą trzymał w ręku, wyrwała się z jego uścisku i pobiegła w stronę wielkiego kontenera na śmieci.

Austin początkowo stał zamurowany, ale teraz zaczął krzyczeć. Odwrócił się i pobiegł w kierunku wejścia, lecz drogę zagrodziły mu stające dęba konie na biegunach. Jego wrzaskom wtórowały zacinające się pozytywki. Coś pociągnęło go za nogawkę spodni. To lalki starały się nań wejść, powalić na ziemię. Zaczął je z siebie zrzucać, lecz wciąż ich przybywało. W końcu stracił równowagę i runął na ziemię, niszcząc armię plastikowych żołnierzyków. Poczuł, jak zdziera mu się skóra na dłoniach, jak z nosa, na którego upadł, zaczęła lecieć mu krew, jak kolano przejmuje okropny ból.

— Dość!

Zapadła cisza. Zabawki, jakby przestraszone, poczęły wracać na swoje miejsca. Maszyny ucichły. Lalki zeszły z chłopaka i schowały się do najbliższego kartonu. Austin podniósł powoli, niepewnie wzrok, by spojrzeć na siedzącego w bujanym fotelu mężczyznę. Większą część jego sylwetki przesłaniał obszerny płaszcz, zdający się mieć milion kieszeni. Na białe, długie, potargane włosy jakimś cudem wsadził niezwykle długi cylinder. Miał krótką, nierówną bródkę. Oczy zasłonięte były ciemnymi, okrągłymi okularami. Na jego ramieniu siedziała ta mała, drewniana marionetka.

— Musisz im wybaczyć takie zachowanie. Dawno nie mieli okazji się pobawić. — Miał niski, chrapliwy, jakby nawykły do szeptu głos.

— Proszę, błagam... — Austinowi głos załamał się. — Ja nie chciałem jej brać... Nie chciałem tu...

— Cisza! — ryknął. Po czym znów zaczął mówić spokojnym tonem, jakby nic się nie stało. — Ludzie są tacy niedoskonali... Tchórze, hipokryci, egoiści. I tacy przewidywalni... Można was, śmiertelników, kontrolować jak lalki. Jedyna różnica jest taka, że lalki wiedzą, że ktoś trzyma ich sznurki.

W wszechobecnej ciszy wstał i wolnym krokiem podszedł do Austina. Dopiero teraz chłopak mógł stwierdzić, że mężczyzna jest raczej średniego wzrostu. Jednak jego aura sprawiała, że przytłaczał wszystko wokół.

— Weźmy ciebie jako przykład. Wystarczyło ci podstawić Bonę pod nos, a ty natychmiast tu przyszedłeś.

Odwrócił się od chłopaka, który przedwcześnie odetchnął z ulgą.

— Nudy!
Austin był pewien, że to wściekłość w tym wrzasku doprowadziła do pęknięcia kolejnej żarówki.

Ten facet jest szalony — przemknęło mu przez myśl. Spróbował się unieść. Nawet się nie zorientował, kiedy szaleniec zbliżył się, a on patrzył prosto w czarne, okrągłe okulary. Były tak ciemne, że nie widział za nimi oczu. Cieszył się z tego powodu.

— Chcesz uciekać? — wyszeptał mężczyzna. — To biegnij.

Adrenalina pozwoliła mu przezwyciężyć ból i zmęczenie. Poderwał się i pognał w kierunku drzwi. Nie oglądał się za siebie. Ciach!

Następna rzecz, jaką pamiętał, to widok wiszącego w jego pokoju plakatu Manchester United. Udało mu się uciec, wrócił do domu. Przez długie godziny leżał w łóżku, starając się zasnąć, a kiedy w końcu mu się udało, przyśniła mu się drewniana lalka, Bona. Powiedziała:

— Pozdrowienia od Mistrza Marionetek.